Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mikołowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Mikołowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Witkowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Arkadiusz Żyła

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2024 r.

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w J. KWK (...) w O.

o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 91 086,81 zł
( dziewięćdziesiąt jeden tysięcy osiemdziesiąt sześć złotych 81/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 października 2022 roku, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy;

2.  w pozostałym zakresie postępowania umarza;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8 635,00 zł ( osiem tysięcy sześćset trzydzieści pięć złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów procesu;

4.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 8 094,63 zł ( osiem tysięcy dziewięćdziesiąt cztery złote 63/100).

Sygn. akt. P 40/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 września 2023r., sprecyzowanym w piśmie z dnia 12 marca 2024r. powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 91 086,81 zł tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy od 01.02.2022r. do 08.08.2022r., tj. do dnia zgłoszenia gotowości do podjęcia pracy, wobec uprawomocnienia się wyroku przywracającego powoda do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.

W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z wyrokiem z dnia 14 lutego 2022r., wobec wyroku z dnia 3 sierpnia 2022r. oddalającego apelację, powód podjął pracę z dniem

9 sierpnia 2022r. a pozwany wypłacił powodowi jedynie wynagrodzenie zasądzone do dnia 31 stycznia 2022r.

Powód wskazał, iż rozpoznając apelację Sąd Okręgowy nie rozstrzygnął w przedmiocie wynagrodzenia za pracę za okres pozostawania bez pracy, od 1 lutego 2022r., podnosząc jedynie w motywach ustnych, iż dopiero po podjęciu przez powoda pracy zaktualizuje się roszczenie o wypłatę wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy.

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa. Wnosił o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania ze skargi kasacyjnej od wyroku II instancji. Wskazał, iż w razie uchylenia wyroku przez Sąd Najwyższy, odpadnie podstawa świadczenia na rzecz powoda.

Zarzucił, że Sąd II instancji oddalając apelację powoda oddalił również zgłoszone w apelacji żądanie zasądzenia wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy od dnia 01.02.2022r.

Pozwany nie złożył w niniejszej sprawie formalnie wniosku o odrzucenie pozwu z tej przyczyny.

Ostatecznie pozwany przedstawił wyliczenie hipotetycznych należności powoda za okres pozostawania bez pracy na kwotę łącznie 91 086,81 zł. Wysokość wyliczonego przez pozwaną wynagrodzenia wraz z wszelkimi innymi należnościami z tytułu umowy o pracę za okres od 01.02.2022r. do dnia 08.08.2022r. była poza sporem, w całości została zaakceptowana przez powoda, który odpowiednio zmodyfikował żądanie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2022r. w sprawie o sygn. akt IV P 37/19 Sąd Rejonowy w Mikołowie przywrócił powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Zasądził jednocześnie na rzecz powoda wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy od dnia 15.04.2019r. do dnia 31 stycznia 2022r. pod warunkiem podjęcia pracy przez powoda u pozwanego. (dowód: wyrok – k. 20 – 29). W apelacji od wyroku powód wnosił o zmianę wyroku w punkcie 3 oraz rozszerzył żądanie pozwu domagając się wynagrodzenia za dalszy okres pozostawania bez pracy, tj. od dnia 01.02.2022r. (apelacja – k 84 -85).

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2022r. Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił apelacje powoda i pozwanego.

W ustnych motywach Sędzia sprawozdawca wyjaśnił, dlaczego nie zajął się żądaniem zasądzenia wynagrodzenia za dalszy okres pozostawania bez pracy. Wskazał, że dopiero po zgłoszeniu gotowości do pracy na skutek uprawomocnienia się wyroku, zaktualizuje się roszczenie o wynagrodzenia. W pisemnym uzasadnieniu pominięto żądanie zasądzenia wynagrodzenia za dalsze okres. (płyta CD z nagraniem rozprawy – k. 111).

Pismem z dnia 30 września 2022r. doręczonym w dniu 4 października 2022r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za okres od 1 lutego do dnia 8 sierpnia 2022r. (pismo – k. 30).

Pozwana złożyła skargę kasacyjną od wydanego wyroku. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2023r. skarga została przyjęta do rozpoznania. (postanowienie – k. 125)

Sąd oddalił wniosek pozwanej o zawieszenie postępowania. W ocenie Sądu nie ma podstaw oczekiwać na rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego. Wyrok I instancji uprawomocnił się, a powód zgłosił gotowość do pracy w ustawowym terminie. Czas oczekiwania na rozpoznanie kasacji jest bardzo długi, a zatem trudno spodziewać się orzeczenia w najbliższym czasie. Zauważyć należy, iż od uprawomocnienia się wyroku i powrotu do pracy minęło już blisko dwa lata, a powód nie odzyskał jeszcze należnego mu wynagrodzenia. Podobnie, zmuszony był pozostawać bez dochodów ze stosunku pracy przez okres niemalże trzech lat na czas toczącego się postępowania w I instancji. Ostatecznie uzyskał wynagrodzenie bez odsetek z uwagi na warunkowy charakter roszczenia. Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 177§1 pkt 1 k.p.c. wynik innego toczącego się postępowania mający wpływ na rozstrzygnięcie, stanowi jedynie fakultatywną przesłankę zawieszenia postępowania.

Na dzień zamknięcia rozprawy wyrok z dnia 3 sierpnia 2022r. oraz wyrok z dnia 14 lutego 2022r. bezspornie były prawomocne.

Sąd ponadto uznał, iż Sąd II instancji w sprawie o sygn. akt IX Pa 101/22 pozostawił bez rozpoznania żądanie zasądzenia wynagrodzenia za dalszy okres pozostawania bez pracy. W tym zakresie Sąd nie orzekł ani nie podjął żadnych innych czynności mających na celu nadanie żądaniu biegu. Nie ulega wątpliwości, iż Sąd nie objął sentencją wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania zasądzenia wynagrodzenia za dalszy okres. Oddalając apelację powoda Sąd jedynie odniósł się do zarzutów w zakresie punktu 3 wyroku, nie znajdując podstaw do zmiany wyroku w części dotyczącej należności odsetkowej.

Sprawa została zakończona prawomocnie wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2022r. bez orzeczenia w przedmiocie żądania zasądzenia wynagrodzenia.

Powód nie wnosił o uzupełnienie wyroku w terminie 14 dni. A zatem należy uznać, że sprawa została zakończona bez orzeczenia w przedmiocie wynagrodzenia. Sąd świadomie pozostawił tę część żądania bez rozpoznania.

W takiej sytuacji, wobec zakończenia sprawy, jedyną drogą poszukiwania ochrony prawnej było wytoczenie powództwa o zapłatę. Przed upływem 14 dni od daty wyroku II instancji (termin na złożenie wniosku o uzupełnienie wyroku) można byłoby uznać, że zachodzi przesłanka negatywna- tj. stan sprawy w toku. Po upływie 14 dni od wyroku, w świetle rozstrzygnięcia zawartego w sentencji, nie można mówić o stanie sprawy w toku, ani tym bardziej o stanie powagi rzeczy osądzonej.

Nie zachodziły zatem podstawy do odrzucenia pozwu z pkt 2 art. 199 §1 k.p.c.

Z uwagi na brak formalnego wniosku o odrzucenie pozwu Sąd nie wydał rozstrzygnięcia w przedmiocie odmowy odrzucenia pozwu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo znajduje uzasadnienie w treści art. 57§2 k.p. w zw. z art. 32 ustawy o związkach zawodowych. Ponieważ powód podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy z mocy wyroku prawomocnego z dniem 3 sierpnia 2022r. należało zasądzić bezwarunkowo wynagrodzenia za okres od dnia 1 lutego 2022r. do dnia 8 sierpnia 2022r.

Sposób wyliczenia wynagrodzenia powoda został przesądzony prawomocnym wyrokiem z dnia 1 lutego 2022r. i jego ostateczna wysokość przedstawiona przez pozwanego nie była kwestionowana. Wynagrodzenie powoda winno być wyliczone w taki sposób, jak gdyby powód korzystał przez cały okres pozostawania bez pracy ze zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy jako członek zarządu organizacji związkowej.

O odsetkach Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Sąd umorzył postępowanie na mocy art. 355 k.p.c. w części, w jakiej powód skutecznie cofnął pozew.

Na mocy art. 98 k.p.c i art. 99 k.p.c. oraz §2 pkt 6 w zw. z §9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu, na które składały się: opłata sądowa – k. 4585 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 4050 zł.

Na mocy art. 477 ² §1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia.