Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mikołowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Mikołowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Witkowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Arkadiusz Żyła

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2022 r.

sprawy z powództwa R. S., W. M., M. S., S. K., M. K., K. K. (1), J. G., E. M., K. K. (2), M. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej

o 14-stą pensję i zapłatę za deputat węglowy

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda R. S. kwotę 8 030,41 zł (osiem tysięcy trzydzieści złotych 41/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda R. S. kwotę
4 150,32 zł (cztery tysiące sto pięćdziesiąt złotych 32/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda W. M. kwotę 14 823,16 zł (czternaście tysięcy osiemset dwadzieścia trzy złote 16/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda W. M. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

5.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. S. kwotę
13 898,79 zł (trzynaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt osiem złotych 79/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

6.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. S. kwotę
5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

7.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda S. K. kwotę 12 049,80 zł (dwanaście tysięcy czterdzieści dziewięć złotych 80/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

8.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda S. K. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

9.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. K. kwotę
18 063,95 zł (osiemnaście tysięcy sześćdziesiąt trzy złote 95/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

10.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. K. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

11.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 9 282,50 zł (dziewięć tysięcy dwieście osiemdziesiąt dwa złote 50/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok;

12.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

13.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda J. G. kwotę
7 676,03 zł (siedem tysięcy sześćset siedemdziesiąt sześć złotych 03/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

14.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda J. G. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

15.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda E. M. kwotę 11 380,85 zł (jedenaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt złotych 85/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

16.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda E. M. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

17.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (2) kwotę 13 752,01 zł (trzynaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt dwa złote 01/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

18.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (2) kwotę 5 474,90 zł (pięć tysięcy czterysta siedemdziesiąt cztery złote 90/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

19.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. G. kwotę 13 712,29 zł (trzynaście tysięcy siedemset dwanaście złotych 29/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2018 roku tytułem 14–stej pensji za 2016 rok ;

20.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. G. kwotę 5 563,20 zł (pięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote 20/100)
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 października 2018 roku tytułem deputatu węglowego za 2016 rok;

21.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

22.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę
9 700,80 zł (dziewięć tysięcy siedemset złotych 80/100) tytułem opłat sądowych, od ponoszenia których powodowie byli zwolnieni;

23.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda R. S. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

24.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda W. M. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

25.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. S. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

26.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda S. K. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

27.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. K. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

28.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (1) kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

29.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda J. G. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

30.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda E. M. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

31.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda K. K. (2) kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

32.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda M. G. kwotę
2 700,00 zł (dwa tysiące siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt P 24/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód R. S., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 8 030,41 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 4 150,32 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód W. M., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 14 823,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5 563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód M. S., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 13 898,79 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5 563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód S. K., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 12 049,80 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5 563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód M. K., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 18 063,95 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód K. K. (1), po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 9 624,58 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód J. G., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 7 676,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5 563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód E. M. , po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 11 380,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód K. K. (2), po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 13 752,01 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5 474,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

Pozwem z dnia 27 czerwca 2022r. powód M. G., po sprecyzowaniu żądania w piśmie z dnia 14 września 2022r., domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 13 712,29 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem 14 –stej pensji za 2016r. i kwoty 5563,20 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem deputatu węglowego za 2016r. wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazali, iż z mocy porozumienia zbiorowego z dnia 11 czerwca 2018r. postanowiono dokonać nadpłaty wyłącznie na rzecz zatrudnionych nadal pracowników, świadczeń w postaci 14 – stej pensji i deputatu węglowego za 2016r., które to świadczenia zostały zawieszone mocą porozumienia z dnia 16 września 2015r. Powodowie wskazali, że ich stosunki pracy w pozwanej ustały w okresie przed zawarciem porozumienia z dnia 11 czerwca 2018r, przez co nie byli już pracownikami pozwanej w dniu podpisania porozumienia. Wszyscy powodowie byli zatrudnieni w roku 2016. Wskazali, iż porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r. narusza zasady równego traktowania pracowników. Nadpłata, zdaniem powodów, zgodnie z zasadą równego traktowania pracowników, powinna dotyczyć wszystkich pracowników zatrudnionych w 2016r. niezależnie od tego, czy nadal w 2018r. pozostawali w stosunku pracy.

W odpowiedziach na pozwy pozwany domagał się oddalenia powództw. Wyjaśnił, iż z mocy porozumienia kryzysowego z dnia 16 września 2015r. powodowie ostatecznie utracili prawo do 14 –stej pensji i deputatu węglowego za 2016r. Pozwany wyjaśnił, iż powodowie nie mogą skorzystać z uprawnień przewidzianych w porozumieniu z dnia 11 czerwca 2018r., albowiem nie byli objęci tymże porozumieniem, nie pozostawali wszakże w stosunku pracy w czerwcu 2018r.

Pozwany wskazał, iż porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r. nie ma charakteru normatywnego i dla jego interpretacji i oceny skuteczności należy stosować wyłącznie przepisy kodeksu cywilnego wysuwające na plan pierwszy zasadę autonomii woli stron. Wolą stron porozumienia była nadpłata zawieszonych w 2015r. świadczeń wyłącznie na rzecz pracowników aktualnie zatrudnionych i pozostających w stosunku pracy w 2018r. Pozwany podkreślił również, iż w 2018r. powodowie nie byli pracownikami pozwanej, a zatem porozumienie czerwcowe nie mogło dotyczyć stosunków pracy, które już w 2018r. nie istniały.

Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń, w związku z upływem czasu i pozornym charakterem wniosków, których celem nie było zawarcie ugody, a jedynie przerwa biegu przedawnienia.

Powodowie odnosząc się do zarzutu przedawnienia powołali się na złożone wnioski o zawezwanie przed sądami do prób ugodowych w sprawie o zapłatę zaległych świadczeń objętych pozwami. Wyjaśnili nadto, iż liczyli na ugodowe zlikwidowanie sporu, wstrzymując się ze skierowaniem sprawy o zapłatę, gdyż zapadały sukcesywnie korzystne orzeczenia w analogicznych stanach faktycznych. Oświadczyli, iż mieli nadzieję, że pozwana podejmie negocjacje i strony wypracują warunki ugody sądowej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie byli zatrudnieni w pozwanej Spółce na podstawie umów o pracę. Wszyscy powodowie świadczyli pracę w 2015 i 2016r. w KWK (...) w latach 2015-2016 i byli objęci Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy z dnia 27 lipca 1994r. Wszyscy powodowie nie pozostawali w stanie zatrudnienia u pozwanej w dniu 11 czerwca 2018r. (okoliczności bezsporne)

W dniu 16 września 2015r. zawarto porozumienie zbiorowe o zawieszeniu autonomicznych przepisów prawa pracy w (...) SA i stosowaniu nowych warunków pracy i płacy w zakresie wskazanym w Porozumieniu. Na mocy art. 9 ¹ k.p. wstrzymano na okres trzech lat wypłatę 14 –stej pensji (nagrody rocznej) oraz deputatu węglowego. (porozumienie – k. 6), począwszy od stycznia 2016r. Powodowie nie otrzymali 14- stej pensji i deputatu węglowego za 2016r. (okoliczność bezsporna).

W dniu 5 grudnia 2017r. odstąpiono ze skutkiem na dzień 01.01.2017r. co do 14 –stej pensji i ze skutkiem od 1 stycznia 2018r. – co do deputatu, od zapisów Porozumienia z dnia 16.09.2015r. wstrzymujących wypłatę niektórych świadczeń i przywrócono ich wypłatę na zasadach obowiązujących przed podpisaniem porozumienia z 2015r. (okoliczność bezsporna).

Porozumieniem z dnia 16 października 2018r. ustalono na 26 października 2018r. termin płatności deputatu węglowego. (k.80).

Porozumieniem z dnia 11 czerwca 2018r. w punkcie 2 pdpkt 1 ustalono termin nadpłaty 14 stej pensji za 2016r. na dzień 20 lipca 2018r. (k. 16)

Ostateczna wysokości deputatu węglowego powodów za 2016r. nie była przedmiotem sporu.

Ostateczna wysokość 14 – stych pensji powodów za 2016r. również nie była przedmiotem sporu.

Wszyscy powodowie, do końca 2021r. złożyli do właściwych sądów wnioski o zawezwanie do prób ugodowych, wzywając pozwaną do zawarcia ugód w przedmiocie obowiązku zapłaty świadczeń objętych pozwami. (dowód: akta IV Po 1/20, IV po 3/20, IV Po 7/21, IV Po 11/21, IV Po 12/21 oraz wnioski – k. 54 – 70, protokoły posiedzeń – w aktach IV P 25/22, IV P 26/22, IV P 27/22, IV P 28/22, IV P 29/22, IV P 30/22, IV P 31/22, IV P 32/22. We wszystkich sprawach z wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, przeprowadzono posiedzenia, a pozwany odmawiał zawarcia ugód. Wszystkie wnioski były skutecznie złożone przed 2021r. Żaden z nich nie został odrzucony.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 9 §4 k.p. postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów oraz statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy (normatywne porozumienia) naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu nie obowiązują. Zgodnie z art. 9 ¹ k.p. jeżeli jest to uzasadnione sytuacją finansową pracodawcy może być zawarte porozumienie o zawieszeniu stosowania całości lub w części przepisów prawa pracy określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy (nie dotyczy Kodeksu pracy, innych ustawy i aktów wykonawczych). Zawieszenie nie może trwać dłużej niż 3 lata.

Porozumienie zawarte w dniu 16 września 2015r. stanowiło porozumienie normatywne, wydane w oparciu o przywołaną normę art. 9 ¹ k.p., do którego bezspornie zastosowanie znajduje art. 9§4 k.p.

Porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r. dotyczyło warunków pracy i płacy na przyszłość, lecz również w pkt. 2 odwoływało się do postanowienia zawartego w §9 normatywnego porozumienia z dnia 16 września 2015r. Wyraźne nawiązanie do porozumienia z dnia 16 września 2015r. zawieszającego świadczenia przemawia za uznaniem normatywnego charakteru porozumienia z dnia 11 czerwca 2018r. Już bowiem w §9 porozumienia z dnia 16 września 2015r. strony przewidziały możliwość późniejszej realizacji całości lub części utraconych świadczeń z tytułu niewypłaconej 14 –stej pensji i deputatu węglowego. Zapis ten niewątpliwie dotyczył wszystkich pracowników, którzy w świetle obowiązujących układów zbiorowych pracy, nabyliby prawa do ww świadczeń, gdyby nie doszło do ich zawieszenia, niezależnie od tego, czy na dzień ewentualnej wypłaty będą pozostawać w stosunku pracy czy nie. Podkreślić należy, iż porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r. regulowało prawa i obowiązki stron stosunku pracy, a zatem i z tego powodu należało je sklasyfikować do katalogu normatywnych źródeł prawa pracy, podlegających w pierwszej kolejności reżimowi kodeksu pracy. Nie ma zatem żadnych podstaw do badania porozumienia z 2018 r. przez pryzmat przepisów kodeksu cywilnego, tj. art. 65 k.c., art. 58 k.c. czy art. 353 ¹ k.c.

W myśl art. 18 ^3b k.p. za naruszenie zasady równego traktowania uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jakiejkolwiek przyczyny, którego skutkiem jest pominięcie przy przyznawaniu świadczeń związanych z pracą. Zauważyć wszakże należy, iż w art. 18 ^3a §1 k.p. przewidziano otwarty katalog przyczyn nierównego traktowania. Zgodnie z art. 18 ^{3 c} k.p. pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Zgodnie z art. 11 ² k.p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków.

Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż normatywne porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r. naruszało zasadę równego traktowania pracowników w zakresie wynagradzania, bez żadnego obiektywnego powodu. Podstawą wypłaty 14 – stej pensji (nagrody rocznej) jest świadczenie pracy w roku poprzedzającym rok wypłaty. Powodowie w 2016r. spełnili ten warunek. Podobnie raz w roku należny jest deputat węglowy za czas przepracowany i czas usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Powodowie również spełnili ten warunek, znajdowali się zatem w takiej samej sytuacji, jak pozostający w dniu 11 czerwca 2018r. w stanie zatrudnienia pracownicy objęci porozumieniem „czerwcowym”. Z uwagi na sytuację kryzysową w 2015r. porozumieniami zawieszono ww świadczenia. Reprezentowani przez związki zawodowe powodowie wraz z innymi pracownikami - objętymi porozumieniem czerwcowym, zrezygnowali z należnych świadczeń dla ratowania trudnej sytuacji ekonomicznej Spółki. Dzięki rezygnacji ze strony załogi, w tym powodów, z części świadczeń Spółka mogła poczynić oszczędności, co nie mogło nie mieć wpływu na stan jej finansów. Ostatecznie zmiana sytuacji ekonomicznej Spółki, do której przyczynili się również powodowie otworzyła możliwość wypłaty utraconych świadczeń.

Podkreślić należy, iż porozumieniem z dnia 11 czerwca 2018r. nie ustanowiono nowych świadczeń mających zrekompensować utratę 14- stej pensji lub deputatu węglowego za 2016r. Były to bowiem świadczenia wypracowane przez załogę , w tym powodów, w 2016r, a nie w 2017 czy 2018r roku. Dlatego w pkt. 2 porozumienia z dnia 11 czerwca 2018r. posłużono się pojęciem nadpłata oznaczającym wypłatę świadczeń nienależnych – bo zawieszonych począwszy od 2015r. Z tego również powodu należy uznać, iż porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r., pozostające w ścisłym związku z porozumieniem z 2015r. powinno dotyczyć wszystkich pracowników zatrudnionych w 2016r., łącznie z powodami.

W §9 porozumienia z 2015r. wyraźnie przewidziano możliwość późniejszej realizacji świadczeń utraconych wszystkim, bez wyjątku, których objęło zawieszenie. Różnicowanie możliwości nadpłaty wyłącznie dla pracowników, którzy będą pozostawać w stanie zatrudnienia w przyszłości, z pominięciem pozostałych byłoby ewidentnym naruszeniem zasady równego traktowania w wynagradzaniu. Takie porozumienie w części wyłączającej nie obowiązywałoby zgodnie z art. 9 §4 k.p. Na marginesie zaznaczyć należy, iż przywołane przez pozwaną orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczą świadczeń przyszłych prywatyzacyjnych a nie utraconych (zawieszonych) i reaktywowanych świadczeń będących składnikami wynagrodzenia. Wobec powyższego rozważania w nich zawarte pozostają bez znaczenia dla niniejszej sprawy. Podobnie, powyższe uzasadnienie prawne nie stoi w sprzeczności z przywołanej przez pozwą uchwale SN z dnia 9 kwietnia 2008r. Nikt nie kwestionuje utraty z mocy porozumienia wrześniowego prawa do objętych pozwem świadczeń należnych w 2016r. Problem, polega na tym, czy dopuszczalne było w świetle przepisów prawa pracy zróżnicowanie w porozumieniu czerwcowym praw pracowników znajdujących się w te samej sytuacji. W tym zakresie Sąd Najwyższy nie wypowiadał się w przywołanej uchwale.

Porozumienie z dnia 11 czerwca 2018r., mogło dla prawnej skuteczności dotyczyć zatem wszystkich pracowników zatrudnionych w 2016r., niezależnie od tego czy pozostawali nadal w czerwcu 2018r. w stosunku pracy, odnosiło się bowiem do świadczeń nabytych w ramach istniejących wówczas stosunków pracy.

W konsekwencji, w porozumieniu z dnia 11 czerwca 2018r. w sposób nieuprawniony zawarto wyłączenie podmiotowe w zakresie realizacji utraconych świadczeń wypracowanych w 2015r. W części, w jakiej postanowienie pkt 2 porozumienia z dnia 11 czerwca 2018r. wyłącza z kręgu uprawnionych do otrzymania 14 - stej pensji i deputatu za 2016r. osoby, które nie pozostawały w stosunku pracy w czerwcu 2018r. , porozumienie nie obowiązuje, zgodnie z art. 9 §4 k.p. w zw. z art. 11 ² k.p. Należało zatem uznać za prawnie wiążące postanowienie pkt 2 porozumienia czerwcowego, po wyeliminowaniu ograniczeń podmiotowych i objąć nim wszystkich, którzy nabyli świadczenia w 2016r.

Podobne stanowisko zaprezentował Sąd Okręgowy w Katowicach w wyrokach z dnia 21 kwietnia 2022r. w sprawie X Pa 197/21 i z dnia 10 czerwca 2022r. w sprawie X Pa 196/21.

Skoro zatem ustalono, iż roszczenia objęte pozwem powstały, należało rozpoznać zarzut przedawnienia roszczeń. Zgodnie z art. 291 k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat, od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie o nadpłatę 14 – stej pensji za 2016r. stało się wymagalne w dniu 20 lipca 2018r., a roszczenie o nadpłatę deputatu węglowego – z dniem 26 października 2018r., zgodnie z porozumieniami z 2018r. Termin przedawnienia upływałaby zatem w odniesieniu do obu roszczeń z dniem 31 grudnia 2021r., a to w myśl art. 118 k.c., w zw. z art. 300 k.p.

Złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, zgodnie z art. 123§1 pkt 1 k.c., przerywa bieg terminu przedawnienia ze skutkami opisanymi w art. 124 k.c. w zw. z art. 300 k.c.

Wprawdzie złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej może faktycznie być oceniane przez pryzmat nadużycia prawa procesowego, bądź podlegać kwalifikacji jako czynność sprzeczna z dobrymi obyczajami (art. 3 k.p.c.), niemniej ocena wniosku dokonywana jest ostatecznie i wyłącznie przed sądem prowadzącym postępowanie pojednawcze. Skoro w sprawach o zawezwanie do prób ugodowych zainicjowanych przez wszystkich powodów, odbyły się posiedzenia i stwierdzono, że do ugody nie doszło na skutek braku zgody po stronie pracodawcy, uznać należało, iż skutek w postaci przerwy biegu terminu w odniesieniu do wszystkich roszczeń nastąpił. W żadnej sprawie wniosek nie został odrzucony. W konsekwencji nie ma podstaw do badania w niniejszym postępowaniu dopuszczalności wniosków o zawezwanie do próby ugodowej.

(wyrok SN z dnia 27 lipca 2018r. V CSK 384/17).

Na marginesie, w ocenie Sądu, pozwany nie wykazał, aby okoliczności, które mogłyby uzasadniać zarzut nadużycia prawa procesowego po stronie wzywających do próby ugodowej. Pracownicy byli rzeczywiście przekonani, iż wobec pojawiających się wyroków potwierdzających stanowisko powodów w analogicznych sprawach, pozwana podejmie negocjacje.

W tym stanie rzeczy zarzut przedawnienia nie mógł odnieść skutku.

Mając na uwadze powyższe, na mocy pkt. 2 porozumienia z dnia 11 czerwca 2018r., przy uwzględnieniu art. 9 §4 k.p. Sąd zasądził w całości powództwa.

Sąd orzekł o odsetkach zgodnie z art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. , zgodnie z terminem wymagalności wynikającym z zawartych porozumień.

W części, w jakiej powodowie cofnęli pozwy z mocy art. 355 k.p.c. postępowanie zostało umorzone.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w zw. z §9 pkt 2w zw. z §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r.

Na koszty procesu złożyły się po stronie wszystkich powodów koszty zastępstwa procesowego w wysokości po 2700 zł.

Na mocy art. 113 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w zw. z art. 100 k.p.c., uwzględniając, iż opłaty sądowe wyniosły: odpowiednio:

750 zł, (...),40, 1000 zł, 1000 zł, 1181,40 zł, 1000 zł, 750 zł, 1000 zł, 1000 zł, 1000 zł (łącznie 9 700,80 zł).